Traditionele Japanse kapsels

De Japanners hebben veel van hun culturele tradities overgenomen van de Chinezen. Dus de Japanners leenden de theeceremonie van de Chinezen, de kunst van het schrijven - kalligrafie en de taal zelf. En ook een pak en haar. Lang geleden zijn de bewoners van de Japanse eilanden echter zelf uit China vertrokken. Maar de Japanners kopieerden nooit gedachteloos. Door de basis te nemen, hebben ze alles onherkenbaar aangepast, verbeterd en eleganter gemaakt. Hetzelfde gebeurde met de kapsels.

Keizer Hirohito (1901-1989), 124e keizer van Japan.
Traditioneel kostuum en kapsel.

De keizer en de adel droegen een kapsel dat bestond uit haar dat in bundels was gedraaid en in knotjes aan de kruin van het hoofd was vastgebonden. Over zo'n kapsel werden zijden of fluwelen tassen gedragen.

Keizer Hirohito (1901-1989), 124e keizer van Japan.
Zangiri-kapsel.

Tegelijkertijd konden de keizer en zijn familieleden een hoofdtooi dragen in de vorm van hoge ronde mutsen van zwarte zijde over hun haar.

Hoeden waren trouwens niet populair bij de Japanners. De enige hoeden die het meest werden gedragen door boeren, omdat ze hun hoofd moesten beschermen tegen de zon, maar niet alleen boeren, deze hoeden konden soms ook door edele mensen worden gedragen, waren kegelvormige hoeden met brede rand van riet, bamboe of stro. Ze werden gedragen door zowel mannen als vrouwen.

Samoerai kapsel.

De samoerai hadden ook hun eigen kapsel. Het werd "samoerai-kapsel" genoemd. Vanaf de voorkant werd het haar afgeschoren, vanaf de achterkant van het hoofd en de slapen, het kwam omhoog en krulde het op in een tourniquet, die door een klein zakje werd gehaald. De behuizing kan op zijn beurt gemaakt zijn van brokaat, bamboestokken of verguld karton.

De gezichten van de Japanners zijn traditioneel geschoren. Alleen oude mensen droegen een snor en een kleine baard.

Gravure door Utagawa Kuniyoshi uit de archieven van de Library of Congress.
Handel met Europeanen.

In de 19e eeuw maakt Japan een periode door van zogenaamde Europeanisering. Na een lange periode van gedwongen isolement (de Japanners sloten zich bewust af van het Westen en verbood zelfs alle Europese schepen, niet alleen militaire en commerciële schepen, om naar hun kusten te zeilen), besluit de volgende Japanse keizer de Japanse samenleving te hervormen volgens de westerse model. Zijn hervormingen waren succesvol. Maar ze hadden echter niet alleen betrekking op de economie, maar ook op het leven van de samenleving zelf, evenals het uiterlijk van de Japanners.

In 1871 werd een decreet uitgevaardigd volgens welke de klassengrenzen van de Japanse samenleving werden gewist, het was bijvoorbeeld verboden om zwaarden te dragen en er werden ook Europese kapsels geïntroduceerd - korte kapsels, die in Japan zangiri werden genoemd.

Traditionele Japanse bamboe kegelhoeden.

Het traditionele Japanse kinderkapsel voor jongens was een geschoren hoofdkapsel, waarbij alleen kleine haarplukjes boven de slapen of bij de kruin van het hoofd overbleven. Dit haar was helemaal aan de basis vastgebonden met linten.

Monniken liepen net als nonnen met volledig kaalgeschoren hoofd.

Wat betreft kapsels voor vrouwen, ze waren erg complex. Kapsels voor vrouwen bestonden meestal uit verschillende elementen. Dit waren lange kapsels met knotjes. Bij het maken ervan werden fluwelen rollers gebruikt, pads die onder het haar werden geplaatst, bijvoorbeeld onder bundels haar en visueel vergrootten. Evenals verschillende richels, die niet alleen decoratieve functies vervulde, maar ook de structuur van het kapsel vasthield.

Japanse schilderkunst. Schoonheid met een ventilator, 1927
Vrouwen kapsel.

Dameskapsels werden meestal gemaakt van natuurlijk haar, maar pruiken konden ook door edele dames worden gebruikt. Wat betreft vrouwen uit gewone gezinnen, ze droegen ook hoge kapsels met knotjes, maar eenvoudiger en minder versierd.

Schoonheid wandelen, Japanse roltekening, jaren 1880

Om kapsels tijdens de slaap te behouden, gebruikten vrouwen speciale houten steunen - hoofdsteunen.

Drie schoonheden in de schaduw van een kers. Chokosai Eisho. Edo-periode (eind 18e eeuw).

Geisha had de meest gecompliceerde kapsels. Het woord geisha (of geisha) vertaalt zich letterlijk als een man van de kunst. Volgens de legende was de eerste geisha een man. Dit was een man wiens taak het was om edele Japanners te vermaken tijdens een maaltijd - hij moest een gesprek kunnen voeren. Hetzelfde werden de taken van geisha's - communiceren met mannen tijdens een maaltijd, hun vrije tijd opfleuren, een gesprek voeren over literatuur en kunst.

Dienovereenkomstig moeten de geisha zelf thuis zijn in de kunsten. Geisha heeft een minnares. Meesteressen leren toekomstige geishameisjes vanaf de vroege kinderjaren, waarna ze hen een deel van hun verdiensten geven. Een geisha kan onafhankelijk worden (werken zonder minnares), maar hiervoor zal ze zichzelf moeten verlossen. De geisha kan ook worden verlost door de man bij wie ze gaat wonen. Maar in dit geval zou haar "man" voor de outfits van de geisha moeten zorgen.

Uur van de slang. Serie Vrouwen op verschillende uren. Kikugawa Eizan. Edo-periode (gedateerd 1812).

Geisha-kapsels waren het meest complex qua ontwerp. Maar hun belangrijkste verschil met de kapsels van gewone Japanse vrouwen waren haarspelden met kleine waaiers aan de uiteinden, evenals papieren bloemen in hun haar.

Geisha-kapsel.

De meisjes droegen vlechten.

Ook het gebruik van cosmetica in Japan was interessant. Cosmetica in Japan werd door iedereen gebruikt - zowel mannen als vrouwen. Volgens de etiquette van het keizerlijk paleis moesten de Japanners gekleed en opgelicht worden naar de receptie. Tegelijkertijd waren de lippen van Japanse vrouwen meestal gekleurd met groene verf.

Geisha-kapsel (make-up - groene lippenstift).

Onder de nobele Japanse vrouwen was er een mode om hun wenkbrauwen volledig af te scheren. In plaats van de wenkbrauwen werden grote ronde gekleurde vlekken getekend, die de frontale knobbeltjes bereikten.

Moderne Japanse kapsels